Na de drukte van de grote steden (Chengdu en Kaili tellen miljoenen inwoners) volgt de idyllische rust van de dorpjes in de omgeving. De meeste liggen verscholen in de heuvels en zijn slechts bereikbaar via smalle wegen. Maar ook onderweg worden we nog geconfronteerd met de moderne wereld: autowegen op hoge viaducten slingeren zich door het groene landschap. Veel van de dorpen zijn beschermd en worden weer opgeknapt in de oude stijl, met een toegangspoort, tempeltjes, een dorpsplein en houten woningen. Ook voor de Chinezen moet dit een toeristisch attractie worden, maar voorlopig is er (gelukkig voor ons) maar weinig belangstelling. De bewoners horen tot de bevolkingsmInderheden en leven van landbouw, voornamelijk rijstteelt. Deze tijd van het jaar wordt er volop geploegd met buffels in de zompige terrassen. Opvallend: we zien bijna alleen oma’s en opa’s ( en overgrootouders) met hun kleinkinderen, de ouders leven in de steden om te werken en komen maar sporadisch terug.

In Matang is het feest. Van einde en ver komen de bewoners in hun traditionele kledij naar het stadje voor een kleurrijke optocht. Het zijn Gija’s, een van de belangrijkste minderheden. En de zon is ook van de partij, waardoor alles nog feestelijker lijkt. Op het vernieuwde dorpsplein worden de oude traditionele dansen en ceremonies uitgevoerd door honderden deelnemers. Alles is bijzonder goed ingestudeerd, de figuren worden perfect uitgevoerd.

Dergelijke feesten zien we nog in andere dorpen, wel op kleinere schaal en niet zo ‘professioneel’ maar met evenveel enthousiasme gebracht. In de kleinere plaatsjes doet iedereen mee, ook de ouderen musiceren en zingen. Hier zie je geen bejaardentehuizen; de verschillende generaties leven samen onder een dak. Veel dorpen hebben sierlijke overdekte bruggen en ‘drumtorens’, een soort pagodes waaronder de bewoners ‘s avonds bijeenkomen rond een houtvuur. De mannen spelen kaart of een of ander Chinees gezelschapsspel terwijl de vrouwen keuvelen of borduren.

De landschappen waar we doorheen rijden, zijn adembenemend. De zon zit nu al een paar dagen achter de wolken, en de nevelslierten tussen de bergen geven prachtige vergezichten.

De regionale keuken wijkt af van de gekende Chinese. Hier weinig eend of zoetzure combinaties. Wel smakelijke groenten, varkensvlees, vis en rijst, veelal gewokt en licht verteerbaar. De ontbijten zijn vaak exclusief Chinees, dus geen brood of koffie, maar wel soep. rijst, noedels, eieren en soyamelk, we eten zoals de lokale bewoners. Als je gaat eten in gezelschap, krijg je een gevarieerd menu van verschillende gerechten waarvan iedereen kan proeven. Ondertussen zijn we het ook weer gewoon om de eetstokjes te hanteren. In straatkraampjes en winkeltjes zijn lekkere specialiteiten te vinden: kippenspiesjes, worstjes, gebakken eendepootjes en spekreepjes. En natuurlijk ook veel fruit: bananen, sinaasappelen, kersen, litchies, ananas, enz. Een minder smakelijke ervaring was de gebraden hond die in de keuken van een restaurant lag te wachten op hongerige klanten ...

Vanavond logeren we in Zhaoxing, een traditioneel en levendig Dong-stadje met houten huizen en veel bruggetjes over kronkelende kanalen. Er heerst een rustige drukte en het is er aangenaam kuieren en goed tafelen. Zo moet vakantie altijd zijn. Ondertussen zijn we al aan de helft van onze reis. Hoewel er geen superhoogtepunten zijn, is het een boeiende trip, door de mooie dorpen, het bergachtige landschap, de vriendelijke Chinezen en niet in het minst door het aangename gezelschap.

Morgen trekken we erop uit in de heuvels. Dit wordt een belangrijke testcase voor mijn nieuwe kniegewricht.