Na een vlucht van Guilin naar Xiamen komen we in Sanchong, een dorp dat voornamelijk leeft van de pruimenteelt. De pruimen worden gekonfijt of verwerkt tot jam. Ons hotel, ‘Carefree 1968’ met WiFi-wachtwoord ‘loveandpeace’, ligt verscholen achter het groen. De tuin is een doolhof van binnenplaatsjes en zitterrassen. De kamers zijn heel comfortabel, zonder glas in de ramen maar met houten luiken. De deur wordt afgesloten met twee schuifbalken. Onze gastvrouw Lala zorgt voor een prima verblijf: ze reserveert een restaurant en gaat mee wandelen en fietsen. De fietsen zijn op Chinese maat gemaakt en dus veel te laag voor onze westerse posturen, maar dat hebben we al meer meegemaakt in Azië. En ze lopen voor geen meter. Maar de fietstocht en de wandelingen zijn prachtig. In het dorp liggen eeuwenoude ommuurde woonkernen met huizen waarvan de muren gemetst zijn in mooie steenpatronen. Hier en daar staat een gerestaureerde familietempel, de woningen zelf zijn er minder goed aan toe.

De verrassing van Sanchong is het plaatselijke museum. Een rijke Mao-aanbidder heeft zijn memorabilia ondergebracht in een tentoonstellingsruimte. Honderden foto’s van de grote roerganger, krantenartikels van zijn verwezenlijkingen, affiches en muurkranten, triomfantelijke verslagen van de culturele revolutie en de grote sprong voorwaarts, de val van de bende van vijf, niets ontbreekt. En de bewaker van dit alles is heel fier op de expositie. Dit is het China van een halve eeuw geleden.

De avondmaaltijden nemen we gemeenschappelijk en de sfeer in de groep wordt alsmaar beter. Gisteravond werden in de binnenplaats van het hotel flink wat biertjes verzet. Het lichte Chinese bier (ongeveer 3 %) is overigens heel goedkoop in het plaatselijke winkeltje: 20 Yuang (2,50 euro) voor 6 blikjes. Een gezellige avond kost hier niets.

Nanjing is een dorp van de Haka-minderheid. We slapen er in een tullu. Een tullu is een ronde of vierkante vesting die bestaat uit aaneengesloten woningen rond een binnenplein. In het dorp staan er een tiental en het ‘onze’ is omgebouwd tot hotel. Langs het dorp lopen snelstromende rivieren en de omgeving is prachtig groen. Na een fikse wandeling komen we op het dorpsplein, met de school en nog meer tullu’s. In het winkeltje gaan we bier kopen, maar de winkelier snapt niet wat we bedoelen en we diepen uit zijn ijskast enkele blikjes op. ‘s Avonds na het eten keren we terug naar het plein om te genieten van de sterrenhemel zonder lichtvervuiling.

Hoewel het zaterdag is, zie jein het dorp weinig of geen Chinese toeristen. De ‘nieuwe’ Chinezen zijn blijkbaar niet bereid over hob belige bergpaden te lopen of in een dorp dat niet zo clean is. Maar een paar km verder is een dorp opgeschoond en omgevormd tot een park, waar je rondgevoerd wordt in elektrische wagentjes. Hier wel enthousiast fotograferende Chinese toeristen in zondagse outfit.

Vanavond nemen we ons laatste avondmaal met de groep. Over een paar dagen, na nog een bezoek aan Xiamen vliegen we naar huis. De andere kant van China is ons bevallen, een reis vol contrasten: de welvarende steden met het kooplustige publiek tegenover de authentieke en rustige dorpen van de minderheden; de ongeïnteresseerde smartphonende massa en de vriendelijke mensen op de banken voor hun houten huizen; de drukte van de winkelstraten en de harmonie van de theeceremonie; de steriele luxe van de chique hotels en de warme charme van de houten tullu’s; de luid kwetterende Chinezen en de stilte van de natuur.

De toppers zullen we zeker niet vergeten: de feesten van de dorpsbewoners, de rijstterrassen op de bergflanken, het wondermooie karstgebergte bij de Li-rivier en het aangename gezelschap. Maar ook de eindeloze controles van de paspoorten, de onduidelijke informatie van de gids, de hopeloze communicatie met de Chinezen en de overal opdoemende bouwwerven.

Het was goed. En nu terug naar Brugge.